40 λοιπόν

 

 

 

Αν κάποιος μου έλεγε πριν καμιά 15αρια χρόνια, πως θα έφτανα τα 40, μάλλον θα τον κορόιδευα. Εξάλλου δεν είχα και τέτοιες φιλοδοξίες. Πάντα είχα την αίσθηση πως δεν πρόκειται να φτάσω τη συγκεκριμένη ηλικία μια και είχα την βεβαιότητα ότι κάτι θα μου συμβεί. Βέβαια έκανα συγκινητικές προσπάθειες αλλά η τύχη, είχε διαφορετική γνώμη.

40 λοιπόν και όπως το βλέπω υπάρχουν δύο επιλογές.

Η μία της αξιοπρέπειας δηλαδή ανεβαίνουμε κάπου ψηλά και βουτάμε στο κενό. Μετά από όλη αυτή την ταλαιπωρία ( ;) είναι τουλάχιστον αποκαρδιωτικό να μην έχει τις ίδιες αντοχές, γενικά και ειδικά, να σε πιάνουν τα ρεύματα και αγαπημένο σου στέκι να έχει γίνει το σπίτι σου.

Από την άλλη πάλι υπάρχει αυτό που λέει ο Αλκίνοος Ιωαννίδης στο «αδιέξοδο». Αφού λοιπόν περιγράφει την αγωνία του για την μη έμπνευση ακούει  τον Σαββόπουλο να του λέει:

Πάρε τα πάνω σου μικρέ πάρε τα πάνω σου
                     πάρε μολύβι κι έλα κάθισε στο πιάνο σου
και φτιάξε πάλι την αρχαία συνταγή
                                  μ’ ένα τραγούδι να γλυκάνεις την ψυχή

Και ας έχει παραδεχτεί νωρίτερα ο Ιωαννίδης πως ό,τι αγαπούσα το άφησα και ό,τι μισούσα το κράτησα, όπως συνήθως συμβαίνει στη ζωή δηλαδή.

40 λοιπόν. Χωρίς οικογένεια, χωρίς παιδιά, δίχως να έχω πάει στην Κούβα, χωρίς να έχω δει τον Άρη να χάνει στο Χαριλάου/ Βικελλίδης από Ευρωπαϊκή ομάδα.

40 λοιπόν αλλά με θείε είσαι cool, νονό αγκαλιά και τον ΠΑΟΚ στα καλύτερα του. Με τους ανθρώπους που αγαπάω να έχουν την υγεία τους.

Ραντεβού στα 41 λοιπόν…      

Υ.Γ. Γαμώτο είμαι πιο μεγάλος και από τη Δημοκρατία

 



Μάθημα καμακικής

 

 

 

Την βλέπω να κάθεται απέναντι μου. Ψιλοκάζουαλ, αλλά με ένα κουλτουρέ στυλ και ανάλογου ύφους αξεσουάρ. Ξέρετε σαν αυτά που φορούν σωρηδόν οι συνασπίτισες λες και μόλις έχουν σκάσει μύτη από τη Γένοβα.

Το μάτι όμως πέφτει σε μία δύο λεπτομέρειες που σκορπίζουν τη φαντασίωση. Διαλύουν τις όποιες αμφιβολίες και ερωτηματικά. Ω ναι πρόκειται για σκυλού.

Σκέφτομαι πως αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό. Μπορεί τα ακούσματα μας να είναι διαφορετικά, αλλά αυτό δεν μπορεί και δεν πρέπει να σταθεί εμπόδιο. Άρα λοιπόν χρειάζομαι τρόπο προσέγγισης.

 Εξάλλου όπως και να το δεις έχουμε τις ίδιες αγωνίες ως άνθρωποι. Που πάει η χώρα; Τι θα γίνει με την οικονομική μας κατάσταση; Θα μπούμε σε ρυθμούς ανάπτυξης; Είναι η λύση ο καπιταλισμός του Σαμαρά ή χρειάζεται μια διαφορετική προσέγγιση, όπως για παράδειγμα αυτή που προτείνει ο Τσίπρας;

Αυτό είναι λέω στον εαυτό μου. Πρέπει να παντρέψω το σκυλάδικο με την επικαιρότητα. Ο Πάριος γιατί τραγούδησε Θοδωράκη; Ο Σφακιανάκης γιατί λέει τραγούδια του Ξυλούρη; Δεν θα μπορούσε μήπως να αποδώσει Μαρκόπουλο ο Οικονομόπουλος; Η Πέγκυ Ζήνα τραγούδια της Φαραντούρη;

                                                       «Θεϊκή κορμάρα

 σε θέλω πιο πολύ από την ανάπτυξη του Στουρνάρα.

 Είσαι της καρδιάς μου το μνημόνιο

σέρνομαι για σένα στο πεζοδρόμιο.

                                                                                 Έλα στον έρωτα να κάνουμε πορεία

                                                   μέχρι να φτιάξει η οικονομία.

Αλληλεγγύη είναι η αγκαλιά σου

                                              τα καυτά και υγρά φιλιά σου.

                                                                                         Έλα να σε μεταρρυθμίσω

                                                          και πιο πολύ να σε γνωρίσω.

Φτώχεια είναι μωρό μου να χάνουμε χρόνο

                                 με την αγάπη μας θα σπείρουμε τον τρόμο

                                                                          γιατί είναι από παλιά γνωστή η ρήση

                                                                                                                  η αγάπη δε γνωρίζει κρίση».     



Πόσαξες στόρι

Βλέποντας όλο αυτό τον κόσμο να μιλάει το τελευταίο χρονικό διάστημα για το αντιρατσιστικό μπερδεύομαι. Άραγε δεν ξέρουν ή γνωρίζουν και απλά κάνουν την πάπια; Μπορεί πολιτικοί και λοιποί να είναι τόσο έξω από την πραγματικότητα; Βασικά δε νομίζω, στοιχείο που με κάνει να πιστεύω πως το λιγότερο είναι ύποπτοι. Άλλωστε αυτή η κυβέρνηση έχει δείξει επανειλημμένα πως ποντάρει στον φόβο, την άγνοια και κυρίως στα θολά νερά που υπάρχουν ή φροντίζει να δημιουργεί.

Αλήθεια πιστεύουν πως με φτιασιδώματα, νομικά και νομικίστικα τερτίπια μπορούν να αντιμετωπίσουν την χρυσή αυγή; Όλα αυτά τα τζίνια έχουν μιλήσει με κανέναν ψηφοφόρο και κυρίως νέας ηλικίας των χρυσαυγιτών, για να δουν για ποιόν λόγο έχουν κάνει την συγκεκριμένη επιλογή; Και γιατί για μία ακόμη φορά δεν λένε στον κόσμο την αλήθεια, αν και δεν τους συμφέρει; Το λάθος όπως είναι γνωστό δεν διορθώνεται με λάθος, αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα για την κάφρικη λογική ορισμένων που εξαντλείτε σε επικοινωνιακά παιχνίδια.

Υ.Γ. Προσωπικά τη στάση τους την αντιλαμβάνομαι ως εξής: Στο δίλημμα κλανιά ή χέσιμο μην κάνεις τίποτα; Κάτι σαν την αριστερά της ευθύνης του Κουβέλη που να μου το θυμηθείς θα έχει πολύ άσχημο τέλος… Η σωστή απάντηση στο δίλημμα είναι πήγαινε στην τουαλέτα

Υ.Γ.2 Επίτηδες λείπουν οι απαντήσεις. 500.000 ψηφοφόρους έχει η χρυσή αυγή τραβάτε να βρείτε κανέναν να σας τα πει. Σίγουρα ένας είναι δίπλα σας. Ειδικά αυτοί που θέλουν (;) να λύσουν το πρόβλημα, καλό θα είναι πρώτα να μάθουν ποιο είναι αυτό.

Υ.Γ.3  Ο Σκορδάς άνοιξε το θέμα των πλειστηριασμών της πρώτης κατοικίας και αντί να τον πετάξουν έξω από την κυβέρνηση τον χαϊδεύουν κιόλας, «διότι κάποια στιγμή έπρεπε να ανοίξει το συγκεκριμένο ζήτημα».

Υ.Γ. Για να πω την αλήθεια, κάτι χιουμοριστικό ήθελα να γράψω αλλά…        

 

Η επιστροφή του γυρισμού

 

 

Από τα γοητευτικότερα πράγματα, σε προσωπικό επίπεδο είναι να αφήνω ημιτελής ορισμένες προσπάθειες. Αν αυτές αξίζουν τότε σίγουρα αργά ή γρήγορα θα επιστρέψω για να τις συνεχίσω. 

Το ίδιο συμβαίνει και με αυτό το blog. Σήμερα ξύπνησα και χωρίς κανέναν ιδιαίτερο λόγο αποφάσισα να το συνεχίσω.  

Υπόσχομαι να έχω συνεπή παρουσία,να βρίζω ακόμη περισσότερο και φυσικά να είμαι όσο χειρότερος μπορώ.

 

Υ.Γ. Οι Μάγιας, ίνκας και λοιποί τσαρλατάνοι μας κορόϊδεψαν. Το ίδιο και ο Νοστράδαμος. Και φυσικά ούτε καν μια καταιγίδα μαγνητική,ηλιακή κάτι τέλος πάντων δεν έρχεται. Τελικά όπως φαίνεται θα ζήσουμε...     

Απατεώνα Αγιε Βασίλη που είναι η barbie μου;

Περίμενα τα Χριστούγεννα, περίμενα την πρωτοχρονιά, περίμενα ολόκληρο τον Ιανουάριο αλλά δεν. Αυτή η απάτη ο Άγιος Βασίλης δεν λέει να έρθει και μαζί δεν έρχονται και τα δώρα μου. Δηλαδή:

Η Barbie- πέλετ για πιο ζεστές νύχτες

Η Barbie- σάκος του μποξ για τα νευράκια

Η Barbie-φουσκωτή κούκλα

Η Barbie-σερβιτόρα για να φέρνει τις μαλαματίνες

Η Barbie-τουρκάλα για να είμαστε επίκαιροι

Η Barbie- μερέντα, σουβλάκι, παγωτό, αντζούγια  

Η Barbie-ΜΠΑΟΚ για να κάνουμε κερκίδα

Η Barbie- φιλόζωη για να πηγαίνει το σκυλί βόλτα

Η Barbie-ζητιάνα για να είμαι σίγουρος πως θα κάνω κάθε ημέρα την καλή μου πράξη

Η Barbie-δακτυλογράφος γιατί βαριέμαι να γράφω

Υ.Γ. Κακιά στιγμή

pleased to meet you ( again)

Πριν από μερικά χρόνια είχα πάει σε μια συνάντηση παλιών συμμαθητών. Και δεν είχα κανέναν ενδοιασμό, αφού αυτή γινόταν λίγα χρόνια από τη στιγμή που είχαμε τελειώσει το σχολείο.

Πριν από λίγες ημέρες σκεφτόμουν, αν θα έπρεπε να πάω στην συνάντηση των παλιών συμμαθητών μου κυρίως από το γυμνάσιο και μερικών από τις πρώτες τάξεις του λυκείου, πριν αλλάξω σχολείο. Διότι αυτή θα ήταν μια διαφορετική συνάντηση, καθώς έχουν περάσει αρκετά, καλά άντε πολλά, χρόνια.  Όσο και να διατηρούμε μια νεανική παρουσία ως σουρούνια μεγαλώσαμε, όχι φρικτά, αλλά μεγαλώσαμε.

Ο λόγος που δεν ήθελα να πάω δεν ήταν γιατί αυτό θα ήταν μια ακόμη διαπίστωση του πόσο μεγαλώσαμε, αλλά γιατί στο μυαλό μου προτιμούσα να διατηρώ τις εικόνες και τις καταστάσεις του τότε ανέπαφες. Δεν ήθελα να δω τους παλιούς μου συμμαθητές μεγάλους, προτιμώ να τους θυμάμαι όπως ήταν.

Προτιμώ να θυμάμαι την Έλενα με φόρμες όταν παίζαμε μπάσκετ, τον παίχτουρα Ηλία και τις συζητήσεις για μπάλα, το βουτηγμένο στο κουβά του ζελέ μαλλί του Γιώργου την μεταλάδικη παρέα μου και όχι να μάθω αν παντρεύτηκαν, έκαναν παιδιά, αν έχουν δουλειές, χρήματα να πληρώσουν το χαράτσι…

Αν μάλιστα έχεις την τύχη να μην διατηρείς σχέσεις με τους περισσότερους από αυτούς ακόμη καλύτερα. Τώρα αν πετύχεις κάποιον τυχαία μπορεί να τον αγνοήσεις κάνοντας πως δεν τον γνώρισες. Αυτό είναι που λέμε φτιάχνω μόνος την τύχη μου. Και φυσικά όλα θα ήταν απλούστερα αν δεν υπήρχε το facebook…

Υ.Γ.: Την επόμενη φορά να βρεθούμε σε παιδότοπο

Υ.Γ. 2;  Θυμάμαι τη Μαρία στο λύκειο τότε που έκανε κοπάνες για να πάει να κοιμηθεί σε διπλανό του σχολείου μας παλιό πειρατικό σταθμό. Με τη Μαρία βρεθήκαμε ξανά τώρα τελευταία και συνεργαστήκαμε επαγγελματικά, για να διαπιστώσω ξανά, πόσο πολύ δυσκολεύεται, με το πρωινό ξύπνημα. Ορισμένα πράγματα τελικά δεν αλλάζουν ποτέ.

Υ.Γ. Αν θα ξαναπήγαινα σε ανάλογη συνάντηση; Ακόμη ναι, μόλις όμως διαπιστώσω πως τα αναψυκτικά στο τραπέζι πιάνουν περισσότερο χώρο από το αλκοόλ θα σταματούσα.

Υ.Γ.4: Βέβαια πάντα υπάρχει και η περίπτωση του να ξαναγνωριστούμε…

 

   

...Και αγόρασα σκοινί

Πέρσι αγόρασα το σχοινί, φέτος θα φτιάξω τη θηλία και μετά έχω ακριβώς ένα χρόνο να αποφασίσω που θα στήσω την κρεμάλα. 39 λοιπόν. Φαντάζομαι θα είναι κάτι εντυπωσιακό, διότι οι αποχωρήσεις με στυλ, είναι του χαρακτήρα μου.  

Λένε πως μετά τα 40 αρχίζουν οι πτώσεις. Κάθε είδους. Ήδη τα σημάδια είναι ανησυχητικά, άρα αυτό που λένε οι γεροντότεροι, προφανώς ισχύει. Μεταξύ λοιπόν ατίμωσης και αξιοπρέπειας διαλέγω το δεύτερο. Ως σουρούνι, που σέβεται τον εαυτό του, θα αποχωρήσω από τον κόσμο τούτο. Διότι τι να την κάνεις τη ζωή, αν δεν μπορείς, να ευχαριστηθείς τα βασικά;

Υ.Γ. Για φετινό ηχητικό μου διαλέγω Παπάζογλου. Από περιέργεια υπάρχω…

Υ.Γ. 2 Τζάμπα οι ευχές για χρόνια πολλά

Υ.Γ. 3 Το άλλοθι αυτουνού, που δεν μπορεί πολύ, είναι να το παίζει μερακλής

Υ.Γ. 4 Υπάρχει φυσικά και η πρόβλεψη του ημερολογίου των Μάγια, ότι ο κόσμος θα καταστραφεί τον Δεκέμβριο, άρα μπορεί να με βγάλουν από τον κόπο.

Υ.Γ.5 Δεκτή κάθε πρόταση για εναλλακτικούς τρόπους αποχώρησης

Υ.Γ.6 Να με χαίρεστε