Πριν από λίγες ημέρες σκεφτόμουν, αν θα έπρεπε να
πάω στην συνάντηση των παλιών συμμαθητών μου κυρίως από το γυμνάσιο και μερικών
από τις πρώτες τάξεις του λυκείου, πριν αλλάξω σχολείο. Διότι αυτή θα ήταν μια
διαφορετική συνάντηση, καθώς έχουν περάσει αρκετά, καλά άντε πολλά,
χρόνια. Όσο και να διατηρούμε μια
νεανική παρουσία ως σουρούνια μεγαλώσαμε, όχι φρικτά, αλλά μεγαλώσαμε.
Ο λόγος που δεν ήθελα να πάω δεν ήταν γιατί αυτό θα
ήταν μια ακόμη διαπίστωση του πόσο μεγαλώσαμε, αλλά γιατί στο μυαλό μου
προτιμούσα να διατηρώ τις εικόνες και τις καταστάσεις του τότε ανέπαφες. Δεν ήθελα
να δω τους παλιούς μου συμμαθητές μεγάλους, προτιμώ να τους θυμάμαι όπως ήταν.
Προτιμώ να θυμάμαι την Έλενα με φόρμες όταν παίζαμε
μπάσκετ, τον παίχτουρα Ηλία και τις συζητήσεις για μπάλα, το βουτηγμένο στο
κουβά του ζελέ μαλλί του Γιώργου την μεταλάδικη παρέα μου και όχι να μάθω αν
παντρεύτηκαν, έκαναν παιδιά, αν έχουν δουλειές, χρήματα να πληρώσουν το
χαράτσι…
Αν μάλιστα έχεις την τύχη να μην διατηρείς σχέσεις
με τους περισσότερους από αυτούς ακόμη καλύτερα. Τώρα αν πετύχεις κάποιον
τυχαία μπορεί να τον αγνοήσεις κάνοντας πως δεν τον γνώρισες. Αυτό είναι που
λέμε φτιάχνω μόνος την τύχη μου. Και φυσικά όλα θα ήταν απλούστερα αν δεν
υπήρχε το facebook…
Υ.Γ.: Την επόμενη φορά να βρεθούμε σε παιδότοπο
Υ.Γ. 2;
Θυμάμαι τη Μαρία στο λύκειο τότε που έκανε κοπάνες για να πάει να
κοιμηθεί σε διπλανό του σχολείου μας παλιό πειρατικό σταθμό. Με τη Μαρία
βρεθήκαμε ξανά τώρα τελευταία και συνεργαστήκαμε επαγγελματικά, για να
διαπιστώσω ξανά, πόσο πολύ δυσκολεύεται, με το πρωινό ξύπνημα. Ορισμένα
πράγματα τελικά δεν αλλάζουν ποτέ.
Υ.Γ. Αν θα ξαναπήγαινα σε ανάλογη συνάντηση; Ακόμη
ναι, μόλις όμως διαπιστώσω πως τα αναψυκτικά στο τραπέζι πιάνουν περισσότερο
χώρο από το αλκοόλ θα σταματούσα.
Υ.Γ.4: Βέβαια πάντα υπάρχει και η περίπτωση του να
ξαναγνωριστούμε…
